خدمات اینترنتی

در فرهنگ ایرانی سفره خانه، طباخی، دیزی سرا، چلوکبابی، اغذیه فروشی، رستورانو سلف سرویس همگی از انواع غذاخوری هستند.

غذاخوری ها از دیدگاه نوع مشتریان، قیمت خوراک ها و کیفیت خدمات ارائه شده به دو گروه اصلی تقسیم می شوند؛ گروه اول غذاخوری های ارزان قیمت اند که اغلب مشتریان، مقید به رعایت آداب و رسوم ویژه ای نیستند و بیشتر با لباس های معمولی و غیررسمی در غذاخوری حاضر می شوند، اغذیه فروشی ها و کله پزی های سطح شهر نمونه ای از این غذاخوری ها هستند و دسته دوم غذاخوری های گرانقیمت هستند که بهای خوراک ها و خدمات بالاست و بیشتر مهمانان با پوشاک رسمی یا نیمه رسمی حضور می یابند، رستوران و سفره خانههای مدرن و برخی از انواع چلوکبابی های بزرگ که در آن انواع خورش ها هم سرو می شود، در این گروه قرار دارند.

اما فرق رستوران با سفره خانهو سلف سرویس در این است که در رستوران انواع متنوعی از نوشیدنی ها و خوراک ها که می تواند خوراک دریایی،گیاهی یا غذاهای ویژه اقوام و ملت های مختلفی چون ژاپن، چین، ایتالیا و... باشد برای مشتری سرو می شود که بسته به کیفیت خوراک، چیدمان مناسب، نظافت و... رستوران ها درجه بندی می شوند، اما در سفره خانه، چلوکبابی و طباخی تنها غذا سنتیایرانی سرو می شود و سلف سرویس هم برخلاف رستوراننوعی غذاخوری خویشتن یار است که اغلب وسایل و ملزومات غذا را باید خودمان انتخاب و سرو کنیم.

باور بهداشتی مهم تر از ظواهر بهداشتی

اگر بگوییم غذاخوری یا رستورانی خوب و بهداشتی است که پرسنل خدمتگزار آن هنگام تهیه و سرو غذا باید کلاه مخصوص به سر گذارند و از دستکش سفید لاتکس استفاده کنند و پیشبند ببندند، ظاهربینانه و گزاف گفته ایم؛ چون گرچه در بسیاری از غذاخوری ها و حتی رستورانهای مجلل و گرانقیمت، این موازین رعایت می شود، اما اغلب نمادین و ظاهری است.

بارها دیده شده است که کارگران یک رستورانیا اغذیه فروشیدستکش به دست دارند، اما به غیر از مواد غذاییبا همان دستکش گوشی تلفن شان را پاسخ می دهند، پول می گیرند، چرخی به کلاه روی سرشان می دهند و عرق گیری می کنند، بدنشان را می خارانند و به سوراخ یا پارگی دستکششان توجهی نمی کنند و بدتر از همه اگر قصد تعویض دستکش را داشته باشند دستشان را که زیر این لایه پلاستیکی بشدت عرق کرده شست وشو نمی دهند.

در بیشتر سفره خانهها و رستوران های لوکس نیز افرادی که غذا را سرو می کنند، اغلب لباس فرم یکدست و گرانمایه ای به تن دارند که معلوم است حتی در طی ماه هم شسته نشده است. در نتیجه بیش از داشتن ظاهر بهداشتی، اعتقاد به رعایت موازین بهداشتی در اولویت قرار دارد و این موضوع عملی نخواهد شد، مگر با آموزش مکرر کارگران و صاحبان غذاخوری ها و البته نظارت دقیق، قوی و بدون اطلاع بازرسان بهداشت.

با این تفاسیر چون اکنون موازین بهداشتی از سوی اغلب کارگران رعایت نمی شود، دست کم به وجود کارت بهداشت تک تک کارگران شاغل در غذاخوری ها که باید به دیوار نصب شده باشد، دقت کنید. کارگری که کارت بهداشت دارد لااقل به برخی از میکروب های خطرناک بیماری زا آلوده نیست. البته اگر بهداشت فردی رعایت نشود وجود این کارت ها کارآمد نخواهد بود و انگل ها و بخصوص میکروب های مولد مسمومیت غذایی با علائمی چون تهوع، استفراغ، تب، شکم درد و اسهال براحتی از طریق این افراد به مشتریان انتقال خواهد یافت. در نتیجه نباید به هر کسی اجازه کار در رستورانو اغذیه فروشی ها داده شود و این موضوعی است که کمتر مورد توجه قرار می گیرد.
منوی یک رستورانخوب چه ویژگی هایی دارد

منو یا صورت غذا فهرستی است که هنگام ورود به رستورانیا غذاخوری به دست مشتری داده می شود. در منوی یک رستوران باکیفیت و برتر باید حداقل بیش از سه مدل سالاد سبزیجاتدرج شده باشد و تناسبی میان غذاهای گریل شده، سرخ شده، کبابی و پخته در سه حجم مختلف غذایی آقایان، خانم ها و بچه ها در نظر گرفته شده باشد. هرچه تعداد غذا سوخاریکمتر و غذاهای تهیه شده با تنور و هوای داغ فر بیشتر از غذاهای کبابی و زغالی با آتش باشد غذای آن رستورانسالم تر است.

ضمن این که بهتر است قسمتی از منو به غذاهای رژیمی (کم نمک، کم چرب و آب پز) که برای بیماران، سالمندان و افراد چاق مناسب است، اختصاص داده شده باشد. به رستورانی که همراه انواع غذاهای نانی به جای سیب زمینی سرخ شدهیا چیپسدست کم دو مدل سبزی بخارپز همراه یک عدد لیموی تازه ارائه می دهد، می توان امتیاز بالایی داد.

در منو باید علاوه بر درج قیمت تمام خوراکی ها، آشامیدنی، دسرها و پیش غذاها، ترکیب تک تک مواد غذایی به کار رفته در هر غذا قید شود. این کار نشان می دهد آن رستورانبه سلامت مشتریانش توجه دارد. در قسمت نوشیدنی های یک منوی سالم باید آب، دوغ، کفیر، ماء الشعیر و انواع آبمیوه طبیعیقید شده باشد.